_________________________________________________________________________________
Voor actueel nieuws kijk op www.hope4kids.nl of klik hiernaast op nieuws
_________________________________________________________________________________________
Reisverslag Roemenië familie Lohuis
Donderdag 26 april zijn we vertrokken naar Roemenie.
Daar aangekomen was het er erg warm. Wat ons direct opviel was dat het er erg grauw was,
vervallen huizen, kleine winkeltjes. Verderop in de stad zijn er ook weer grote warenhuizen,
en grote huizen en lijkt alles wat welvarender.
Vrijdag zijn we gereden naar onze Madalina in Fagaras. Zij woont in het kindertehuis Casa Maria, daar werden we hartelijk ontvangen. Nadat Madalina ons haar kamer had laten zien, ging ze met ons mee naar ons hotel, waar ze tot maandag bij ons mocht blijven.
Zaterdag zijn we vertrokken naar Homorod, een dorpje dichtbij Rupea.
Hier woont Antal en Aurian Lascu,(zij zijn bij de Fam. Vosman )
De weg er naartoe was erg slecht, overal gaten in de weg. We passeerden dorpen waar de tijd wel honderd jaar heeft stil gestaan, oude huizen, ( huizen kun je het bijna niet noemen) paard en wagens
Bij Antal aangekomen springen je de tranen in de ogen, hij leeft met zijn moeder, stiefvader en broertje en nog een familie onder zeer slechte omstandigheden. Ze leven in een kamertje van 3 bij 3 zonder wc en douche,in de winter is het hier erg koud.
Deze dag ging Antal met ons mee, eerst gingen we naar zijn school kijken in Rupea. Deze was pas gerestaureerd en zag er netjes uit van buiten. Van daar uit zijn we naar het kindertehuis in Rupea gegaan, waar de meisjes verblijven. Het was erg handig dat Antal en Madalina bij ons waren, zo konden we ons duidelijk maken wie we waren en of we mochten kijken. Dit was op zich geen probleem nadat we ons eerst geindentificeerd hadden.
De meiden vonden het prachtig dat we er waren en er werd heel wat af gelachen,
totdat een van de leidsters het genoeg vond, de kleintjes lagen immers ook nog te slapen,
en de meiden naar hun kamer moesten. Maar het was erg gezellig!!
We moesten de groetjes doen van alle meiden aan hun familie in Holland,
het gaat goed met hun.
Dit kindertehuis staat midden in het dorp en ziet er goed uit.
Binnen zijn we niet geweest, maar er hing wel een prettige sfeer
en de meisjes hadden er wel plezier. We hadden het idee dat ze niet zomaar even naar buiten kunnen, omdat er voor de deur van de binnenplaats een loket zit met iemand die toezicht houdt.
6 kilometer verderop is het kindertehuis in Dacia, hier zitten de jongens.
Toen we hier aankwamen zijn we erg geschrokken, dit is een bouwval.
Dit is een mensonterende plek voor de jongens om op te groeien. Alles is vervallen en grauw, binnen is het oud en kaal, er straalt niets geen huiselijkheid uit. De buitenplek is helemaal een drama, ook gevaarlijk met al die troep die er ligt. De kinderen hebben er niets maar dan ook niets te spelen.
Van de leiding mochten we wel kijken, maar verder werd er niets gezegd en we vonden ze niet aardig. We vinden dat er hier iets moet gebeuren, op zo’n plek kan een kind zich niet
goed ontwikkelen, het leert er niet samenspelen, het krijgt geen liefde, het leert niet delen,
maar moet voor zichzelf leven, om zo te overleven.
Tegenover het kindertehuis zat een klein winkeltje, we hebben voor alle jongens
een lekker ijsje gekocht en hebben hiervan genoten.
Na een heftige en indrukwekkende dag, maar ook goed dat we dit ook allemaal gezien hebben,
keerden we terug naar ons hotel.
Zondag en maandag hebben we gewinkeld , een kathedraal en een kasteel bezichtigd,
en genoten dat Madalina bij ons was.
Maandagmiddag was dan toch de tijd aangebroken dat we haar weer terug
moesten brengen. We werden weer hartelijk ontvangen en koffie gedronken, we hadden voor alle kinderen speelgoed meegenomen en dit uitgedeeld, ze waren er erg blij mee.
Ook waren er drie Ieren, zij hadden een luchtkussen en een fiets gebracht.
Het kindertehuis Casa Maria is door de Ieren gebouwd, het ziet er dan ook goed uit.
Alle voorzieningen zijn er, het is er schoon en de kinderen hebben er genoeg te spelen.
Binnen hangt er ook een prettige sfeer, en we hebben de indruk dat de leidsters
oprecht van de kinderen houden. Het was leuk om met de Ieren even te praten, wat ze allemaal gedaan hebben en nog doen, dit is een fijn idee om te weten dat zij ondersteunt worden.
Na afscheid te hebben genomen, en nu de wetenschap te hebben dat Madalina het daar goed heeft,
gingen we richting het vliegveld.
We vonden het een hele ervaring, we kunnen nu een voorstelling maken
hoe de kinderen daar leven, en hun ook beter begrijpen b.v welke gewoontes ze daar hebben.
Heel veel indrukken opgedaan, goede dingen gezien, maar ook trieste.
Al met al heel blij dat we het hebben gezien met eigen ogen.
Een aanrader voor iedereen!!
Groeten Henk, Jacobien en Romy Lohuis
__________________________________________________________________________________
Roemeniëreis april 2012
Beste gastgezinnen
Zelden heb ik moeite met het schrijven van een verslag maar deze keer is het lastig. Ik weet niet goed waar ik moet beginnen. De week voorafgaande aan deze reis was een week van verdriet, stress, beslissingen nemen, nieuwe tickets boeken, programma wijzigen.
Ik wil beginnen met Ellen, hoe we samen hadden uitgezien naar deze reis. Alle voorbereidingen hadden we de hele herfst en winter samen gedaan, totdat haar moeder de toestand van haar moeder, die al in een verzorgingshuis woonde, langzaam achteruit ging. Plotseling ging het heel snel slechter en helaas overleed ze de dag voor ons vertrek. Voor Ellen was het zwaar, het verlies van haar moeder, het niet mee kunnen gaan naar Roemenië. Voor mij was het moeilijk om, juist nu we elkaar nodig hadden, we er niet voor elkaar konden zijn en we 2400km uit elkaar waren. Maar beiden wisten we: het moet doorgaan voor de kinderen.
Een speciaal woord van dank aan Ilja Bolhuis, zij verzamelde met kerst al heel veel cadeaus voor de kinderen. Ik heb haar pas een jaar geleden ontmoet op een voetbalwedstrijd, waar onze vriendschap ontstond. Ze zit in het onderwijs en kon het regelen om mee te gaan tot uiterlijk dinsdag. Ze besloot dit te doen en ze was fantastisch.
Ook fam. Schuurman die mee reisde om alles zelf eens te zien en hun prachtige meiden te ontmoeten wil ik bedanken, ze hebben ook super geholpen om in een zeer korte tijd toch heel veel te kunnen doen.
Vertrek: 5 april. Volgepakt met 140 kilo vertrokken we keurig op tijd van Dortmund naar Tirgu Mures. Waar we keurig op tijd landen en haastig in onze gehuurde auto’s stapten.
De vuurdoop voor Johan Schuurman begon; rijden in Roemenië. Toch heel anders dan in Nederland. En dan met de tijdsdruk om die avond nog naar beide kindertehuis in Rupea en Dacia te willen. En dat is gelukt!! Johan je kon het!!
Aangekomen in Dacia, hoe blij waren de kinderen met ons snelle bezoek en de belofte: “Morgen komen we terug met cadeaus en foto boekjes”, snel nog Paaslolly’s uitgedeeld en toen haastig op naar Rupea, waar we ook weer blijde kinderen aantroffen. Ook daar heerlijke lolly’ss uitgedeeld.
Daar hoorden we dat de kinderen al vakantie hebben en dat veel kinderen morgen rond 3 uur naar huis gaan. Dus moesten we onze plannen weer wijzigen. Snel naar het hotel, een hapje eten en slapen, want we wisten: “Morgen vroeg uit de veren voor drukke dag”.
6 april: snel ontbijten en op naar de school van Adriana. Ze is vandaag jarig en voor eerst in haar leven ook echt jarig. Ze mag trakteren op school. Hier hebben we veel meiden gesproken en gezien die in Nederland komen.
Ana was er even niet dus hebben wij snel alle tafels volgepakt met al het speelgoed. Het gezicht van Ana toen ze terug kwam, zijn blikken die je op het netvlies blijven staan. Hoe blij kan je iemand maken… dikke tranen bij haar…
Op naar Dacia het voor bereiden van de nieuwe jongens die naar Nederland gaan.
Stralende gezichtjes! Ook fam. Schuurman en Ilja waren erg onder de indruk wat dit doet met een kind. Van alles uitgedeeld, stoere schietdingetjes en bellenblazers voor de jongens, ballonnen, snoep, vitaminepilletjes, schriften, gum en potloden.
Daarna weer naar Rupea ook nieuwe kinderen voorbereiden.
Ook daar weer stralende gezichten… het is zo’n voorrecht dit te mogen doen!
Erg teleurstellend was het voor Johan en Marieke dat de moeder van de meisjes er stond om haar kinderen op te halen In belang van de kinderen hebben zij besloten dat de kinderen met moeder mee naar huis gingen. Gelukkig hebben ze maandag de meisjes thuis bezocht en ze nog weer gezien. Ze weten ze nu ook hoe de kinderen wonen als ze eens thuis zijn. Dit zijn afschuwelijke gedachten maar soms is het wel goed een beeld te hebben…
Cadeaus voor iedereen, hetzelfde als in Dacia, alleen voor de meisjes een sleutelhanger met pop en parfum voor grotere meiden. Hoe dankbaar ben je dan, dat je dit werk mag doen!!! Fotoboekjes van de nieuwe gastgezinnen bekijken met de nieuwe kinderen. De gezichtjes zie je stralen, ongeloof, mag ik echt??
4 uur...we hadden het gered. Gelukkig bleven de nieuwe kinderen bijna allemaal in het kindertehuis, dus konden we ze nog een keer bezoeken.
Op naar het hotel, even rust. Daarna samen met wat Roemeense vrienden, fam. Schuurman en Ijla de verjaardag van Adriana gevierd. Toen heerlijk gaan slapen, het was een vermoeiende dag!!
8 april, op naar Fagaras. Ook daar weer blije kinderen. Weer snoep, cadeaus en vitamines uitgedeeld. Schrijnend als je dan binnen komt en hoort dat die avond daarvoor een klein meisje, wij schatten het op 1 jaar, op stoep gezet is… ongelofelijk!!
Toen een bezoek gebracht aan mijn eigen meiden in Fagaras. Ilja heeft auto gereden, een beleving ook voor haar!!
9 april onze laatste dag alweer. Weer de kindertehuizen Dacia en Rupea bezocht.
Je ziet hoe de nieuwe kinderen zelf rondlopen met hun boekjes of het onder hun kussen hadden verstopt.
Marieke en Johan hebben een bezoek gebracht aan hun meisjes, die thuis waren. Ilja en ik hebben onze kids naar oma gebracht…. Ook daar is het goed om te weten hoe het is, maar tegelijkertijd voel je diepe pijn… dit wil je niet!!
Rond 4 uur waren we weer samen met fam. Schuurman en reden we richting Tigru Mures waar we de auto’s inleverden en een paar uur geslapen hebben. ’s Nachts, om 5 uur Nederlandse tijd, vlogen we naar huis. Ontzettend moe, maar met gevoel: “missie geslaagd”. Excuus aan de fam. Timmer dat we niet in Brasov zijn geweest ,maar door de verkorte reis en de problemen aan mijn knie was dit onverantwoord. Jullie meisje krijgt haar fotoboekje zo snel mogelijk, gelukkig weet de gang van zaken al en is ze al 2x in Nederland geweest.
Dank je wel Ilja en Johan en Marieke voor al jullie hulp. Jenny
